Kategorie
AML/KYC

AML kary i kontrole, blokowanie rachunków

Interesujesz się kryptowalutami? Zapraszamy do zapisu na newsletter!

Wstrzymywanie transakcji i blokowanie rachunków

Ustawa AML nakłada na instytucje obowiązane nie tylko obowiązek wykrywania i alarmowania o podejrzanych transakcjach, lecz także aktywnego im przeciwdziałania (art. 86).

W razie uzasadnionego podejrzenia, że dana transakcja może mieć związek z praniem pieniędzy lub terroryzmem, instytucja obowiązana niezwłocznie zawiadamia o tym GIIF i do czasu podjęcia przez niego stosownych decyzji, nie przeprowadza podejrzanej transakcji (chyba że GIIF w ciągu 24 godzin nie podejmie żadnej decyzji). Po otrzymaniu zawiadomienia, organ może:

  • zażądać od instytucji obowiązanej wstrzymania transakcji lub blokady rachunku na czas nie dłuższy, niż 96 godzin;
  • zwolnić instytucję obowiązaną z obowiązku wstrzymania transakcji.

Ustawa AML przewiduje także wystąpienie GIIF z żądaniem wstrzymania transakcji lub blokady rachunku z własnej inicjatywy (art. 87). W takim przypadku, instytucja obowiązana stosuje się do żądania.

________________________________________________
Zapraszamy do kontaktu w razie dodatkowych pytań. Nasi radcowie prawni i doradcy podatkowi udzielą wszelkich informacji.

Telefon, Signal, Threema: 603 934 996 lub formularz.

________________________________________________

W celu zapewnienia szybkości postepowania, cały obieg informacji między instytucją a organem odbywa się za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej.

Podobną procedurę (wyróżniająca się m. in. dłuższymi terminami czynności) stosuje się w przypadku powzięcia uzasadnionego podejrzenia, że wartości majątkowe będące przedmiotem transakcji lub zgromadzone na rachunku pochodzą z przestępstwa innego, niż będące przedmiotem ustawy AML (art. 89).

W tej sytuacji instytucja obowiązana zawiadamia prokuratora, który podejmuje stosowne rozstrzygnięcia.

Gdyby w dwóch opisanych wyżej przypadkach zawiodły procedury i transakcja zostałaby zidentyfikowana jako podejrzana już po jej przeprowadzeniu, instytucja obowiązana zawiadamia o tym odpowiednio GIIF albo prokuratora, uzasadniając jednocześnie brak wcześniejszego zawiadomienia (art. 90).

Szczególne środki ograniczające

W sytuacjach szczególnych, instytucje obowiązane stosują szczególne środki ograniczające (art. 117), kierując się przy tym wyłącznie wskazaniami organów państwa.

Środki te polegają na:

  • zamrożeniu wartości majątkowych będących własnością, posiadanych, kontrolowanych pośrednio oraz bezpośrednio przez osoby i podmioty, a także korzyści pochodzących z tych wartości majątkowych, przez co rozumie się zapobieganie ich przenoszeniu, zmianie lub wykorzystaniu, a także przeprowadzeniu z udziałem tych wartości jakiejkolwiek operacji w jakikolwiek sposób, który może spowodować zmianę ich wielkości, wartości, miejsca, własności, posiadania, charakteru, przeznaczenia lub jakąkolwiek inną zmianę, która może umożliwić osiągnięcie z nich korzyści;
  • nieudostępnieniu wartości majątkowych bezpośrednio ani pośrednio osobom i podmiotom, ani na ich rzecz, przez co rozumie się w szczególności nieudzielanie pożyczek, kredytu konsumenckiego lub kredytu hipotecznego, niedokonywanie darowizn, niedokonywanie płatności za towary lub usługi.

Stosowanie tych środków możliwe jest jedynie wobec podmiotów, które znalazły się na tzw. listach sankcyjnych ogłaszanych lub prowadzonych przez GIIF.

Zamrożenie i nieudostępnienie wartości majątkowych musi odbyć się oczywiście bez wcześniejszego uprzedzenia zainteresowanych i wiąże się z niezwłocznym przekazaniem GIIF wszystkich informacji w tej sprawie (art. 119).

Kontrola i kary

Ustawa AML nakłada na instytucje obowiązane wymóg poddania się kontroli ze strony uprawionych organów, której szczegółową procedurę i zakres określa rozdział 12 ustawy.

W razie stwierdzenia niedopełnienia obowiązków opisanych w niniejszej opinii, możliwe jest ukaranie zarówno instytucji, jaki i poszczególnych osób odpowiedzialnych za ten stan rzeczy.

W trybie administracyjnym możliwe jest nałożenie przez organ w drodze decyzji następujących kar (art. 150):

  • publikację informacji o instytucji obowiązanej oraz zakresie naruszenia przepisów ustawy przez tę instytucję w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych;
  • nakaz zaprzestania podejmowania przez instytucję obowiązaną określonych czynności;
  • cofnięcie koncesji lub zezwolenia albo wykreślenie z rejestru działalności regulowanej;
  • zakaz pełnienia obowiązków na stanowisku kierowniczym przez osobę odpowiedzialną za naruszenie przez instytucję obowiązaną przepisów ustawy, przez okres nie dłuższy niż rok;
  • karę pieniężna.

Ostatnią z wymienionych kar nakłada się do wysokości dwukrotności kwoty korzyści osiągniętej lub straty unikniętej przez instytucję obowiązaną w wyniku naruszenia albo – w przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie kwoty tej korzyści lub straty – do wysokości równowartości kwoty 1 000 000 euro.

W dalszych przepisach określone zostały przesłanki mające wpływ na wysokość kary (art. 150 ust. 4), a także umożliwiające odstąpienie od jej wymierzenia (art. 150 ust. 5).

Osoby odpowiedzialne za naruszanie przepisów ustawy polegają także odpowiedzialności karnej, o której rozstrzyga sąd.

Zgodnie z art. 156, ten kto działając w imieniu lub na rzecz instytucji obowiązanej:

  • nie dopełnia obowiązku przekazania Generalnemu Inspektorowi zawiadomienia o okolicznościach, które mogą wskazywać na podejrzenie popełnienia przestępstwa prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, lub obowiązku przekazania Generalnemu Inspektorowi zawiadomienia o powzięciu uzasadnionego podejrzenia, że określona transakcja lub wartości majątkowe będące przedmiotem tej transakcji mogą mieć związek z praniem pieniędzy lub finansowaniem terroryzmu,
  • przekazuje Generalnemu Inspektorowi nieprawdziwe lub zataja prawdziwe dane dotyczące transakcji, rachunków lub osób,

– podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Jeżeli sprawca czynu opisanego w punkcie 1) działał nieumyślnie, podlega karze grzywny.

Karę w tych samych granicach można orzec w stosunku do osoby, która wbrew przepisom ustawy ujawnia osobom nieuprawnionym, posiadaczom rachunku lub osobom, których transakcja dotyczy, informacje zgromadzone zgodnie z ustawą lub wykorzystuje te informacje w sposób niezgodny z przepisami ustawy.

Jeżeli sprawca czynu działał nieumyślnie, podlega karze grzywny.

Grzywnie podlega także ten, kto udaremnia lub utrudnia przeprowadzenie czynności kontrolnych.

________________________________________________
Zapraszamy do kontaktu w razie dodatkowych pytań. Nasi radcowie prawni i doradcy podatkowi udzielą wszelkich informacji.

Telefon, Signal, Threema: 603 934 996 lub formularz.

________________________________________________

Dodaj komentarz