Obrót tokenami i kryptowalutą – aspekty podatkowe

Przystępując do analizy ogólnych kwestii związanych z obrotem kryptowalutą i tokenami, należy na wstępie wyjaśnić, iż funkcjonowanie oraz posługiwanie się wirtualną walutą (w tym BTC i Tokenami) jest w Polsce możliwe i nie narusza przepisów polskiego prawa – w tym przepisów prawa podatkowego.

Należy jednak wskazać, że kryptowaluty nie mogą być traktowane na równi z prawnym środkiem płatniczym, gdyż nie funkcjonują one jako instrument rynku pieniężnego w rozumieniu odrębnych przepisów.

Zgodnie bowiem z art. 32 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1373, ze zm.) znaki pieniężne emitowane przez Narodowy Bank Polski są prawnymi środkami płatniczymi na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

W nawiązaniu natomiast do art. 227 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78 poz. 483) centralnym bankiem państwa jest Narodowy Bank Polski. Przysługuje mu wyłączne prawo emisji pieniądza oraz ustalania i realizowania polityki pieniężnej. Narodowy Bank Polski odpowiada za wartość polskiego pieniądza.  

W związku z powyższym żadna kryptowaluta, w tym również Etherum, nie jest w Polsce uznawana jako prawny środek płatniczy. Nie są one stosowane w rozliczeniach międzynarodowych w sensie prawnym, ponieważ nie posługują się nimi instytucje publiczne, nie funkcjonują one również jako instrument rynku pieniężnego.

Polskie organy podatkowe jednomyślnie zaliczają kryptowaluty do kategorii prawa majątkowego. Stanowisko to zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, m.in. w interpretacji indywidualnej z:

• 9 marca 2018 r. o nr 0114-KDIP2-2.4010.2.2018.1.AG,
• 5 stycznia 2018 r, o nr 0113KDIPT23.4011.450.2017.1.AC, czy też
• 24 listopada 2017 r. o nr 0114-KDIP3-1.4011.281.2017.1.EC. 

Wspomnieć również należy, iż przez prawa majątkowe należy rozumieć prawa podmiotowe, które mogą występować w trzech postaciach: roszczeń, uprawnień kształtujących i zarzutów.

Jeden z podziałów jaki można znaleźć w doktrynie dzieli prawa podmiotowe na majątkowe i niemajątkowe, z uwagi na interes, który realizują. Prawa majątkowe wiążą są z interesem ekonomicznym danego podmiotu.

W Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych A. Gomułowicz i J. Małecki wskazują, na podstawie wykładni systemowej i powszechnego stosowania, że prawa podmiotowe pozostają w ścisłym związku z ekonomicznym interesem uprawnionego, są związane z jego majątkiem i charakteryzują się dwoma cechami: zbywalnością (mogą być przedmiotem obrotu) oraz posiadaniem określonej wartości majątkowej (s. 93, 153-154). 

Również w odpowiedzi na interpelację poselską nr 6655 z 2 listopada 2016 r., Minister Finansów wskazał, że w zakresie obrotu walutami wirtualnymi w Polsce, odpowiednie zastosowanie znajdą przepisy ustaw podatkowych, podczas gdy sama kryptowaluta powinna być dla celów podatków dochodowych traktowana jako prawo majątkowe.

Jak wyjaśnił Minister Finansów:

„na podstawie art. 18 ustawy o PIT za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności, przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Przepis ten zawiera otwarty katalog przychodów z praw majątkowych, które to prawa mogą występować w trzech postaciach – roszczeń, uprawnień kształtujących i zarzutów. Powszechnie przyjmuje się że prawa majątkowe to te, które pozostają w ścisłym związku z ekonomicznym interesem uprawnionego, charakteryzujące się tym, że mogą być przedmiotem obrotu oraz posiadają określoną wartość majątkową”. 

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy oraz stanowiska organów podatkowych można stwierdzić, iż kryptowaluty nie są prawnym środkiem płatniczym, lecz prawem majątkowym.

Zatem przyjęcie płatności w formie kryptowaluty należy traktować jako wymianę barterową, której przedmiotem jest, z jednej strony prawo majątkowe w postaci określonej ilości kryptowaluty (np. 1 Ether), a z drugiej wyświadczenie usługi (np. przyznania prawa własności do diamentu osadzonego w złoto inwestycyjne). 

Sąd Najwyższy w wyroku z 26 sierpnia 2004 r. (sygn. akt I CK 210/04) stwierdził, że umowa barterowa jest rodzajem umowy zbliżonej do umowy zamiany, jest konsensualna, odpłatna i wzajemna.

Zgodnie zaś z art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

Zauważyć trzeba, że przedmiotem umowy zamiany mogą być nie tylko rzeczy, lecz także wszelkie zbywalne dobra materialne, jak również niematerialne. 

Z przytoczonego powyżej przepisu jednoznacznie wynika, że zamiana to w efekcie forma zbycia jednej rzeczy (w tym prawa majątkowego), a w zamian – nabycie własności drugiej rzeczy. Istotą umowy zamiany jest zatem wymiana dóbr. Nie zmienia to jednak faktu, że zamieniane rzeczy/prawa majątkowe mają swoją wartość, którą można określić (np. w przypadku kryptowalut jest to cena obowiązująca na giełdzie kryptowalutowej wyrażona w walucie tradycyjnej).

Jest to więc transakcja bezgotówkowa, w której strony uzgadniają wartość towarów lub usług, zakładając ich ekwiwalentność. Każda ze stron zawartej umowy jest zarówno sprzedawcą, jak i nabywcą. 

Analizując przedmiotową kwestię przez pryzmat przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, ze zm.; dalej: „UPDOP”) przytoczyć należy w szczególności zapisy art. 12 ust. 1, który mówi, że przychodami są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, 
2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. 

Co istotne, w myśl art. 12 ust. 3 UPDOP, za przychody związane z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przysporzenie z tytułu zbycia kryptowaluty niewątpliwie powstaje w ramach obrotu gospodarczego.

Nie ma zatem wątpliwości, że ww. przychód jest przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej. Jednocześnie, jak wynika z art. 12 ust. 3a UPDOP, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się co do zasady dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. 

W przypadku zapłaty za towary, czy usługi w formie kryptowaluty, przychód powstanie więc z momentem płatności kryptowalutą. Jest to bowiem moment uregulowania należności poprzez przekazanie prawa do dysponowania określoną ilością kryptowaluty w zamian za konkretną usługę. 

Momentem uzyskania przychodu będzie więc data uregulowania płatności, czyli data przekazania prawa do dysponowania kryptowalutą. Jeśli chodzi natomiast o wartość przychodu, to będzie ona równa wartości towaru/usługi, która została sprzedana.

Ponieważ każda oferowana usługa/towar ma swoje odzwierciedlenie w stałej kwocie wyrażonej w jednostce pieniężnej (PLN), to właśnie ta kwota stanowić będzie wartość przychodu podatkowego z tytułu otrzymania płatności w kryptowalucie.

Zdaniem Autora, nie zachodzi w tym przypadku ryzyko powstania przychodu z tytułu różnic kursowych, bowiem w przypadku transakcji, w których zapłata nastąpi w formie kryptowaluty, bądź od transakcji kupna i sprzedaży kryptowalut, ze względu na fakt, iż kryptowaluta, jest jednostką wirtualną i nie można jej na gruncie polskiego prawa traktować na równi z walutami obcymi. 

Abstrahując od powyższego, dodatkowego zaznaczenia wymaga fakt, że od początku 2018 r. przychody podatników podlegających UPDOP zostały rozdzielone na dwa źródła:

• z zysków kapitałowych oraz 
• z innych źródeł. 

Stosownie do wprowadzonego do UPDOP z dniem 1 stycznia 2018 r. art. 7b ust. 1, za przychody z zysków kapitałowych uważa się m.in. przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych (art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) UPDOP).

Ponieważ obrót kryptowalutami klasyfikowany jest do przychodów z praw majątkowych, to należy dokonać analizy wspomnianego wyżej przepisu pod kątem jego zastosowania do transakcji związanych z kryptowalutami.

Nie odnosi się on bowiem do wszystkich możliwych przychodów z praw majątkowych, ale jedynie do przychodów z praw majątkowych, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 UPDOP:

• autorskich lub pokrewnych praw majątkowych, 
• licencji,
• praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,
• wartości stanowiących równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). 

Ponieważ kryptowaluty nie stanowią praw majątkowych wymienionych powyżej, to uzyskiwanie przychodów z ich zbycia nie podlega pod dyspozycję przepisu dotyczącego zysków kapitałowych.

Na takim stanowisku stoi Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Tytułem przykładu można przywołać chociażby interpretację indywidualną z 9 marca 2018 r. o nr 0114-KDIP2-2.4010.2.2018.1.AG. 

Odnosząc się zatem do rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż w sytuacji oferowania prawa własności do aktywów w zamian za kryptowalutę ustalenie momentu uzyskania przychodu winno nastąpić zgodnie z ogólnymi zasadami uzyskiwania przychodu, określonymi w art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z treści tego przepisu wynika wprost, iż moment powstania przychodu należnego został ściśle związany z wystąpieniem najwcześniejszego ze zdarzeń wskazanych w ww. przepisie, tj. z wydaniem rzeczy, zbyciem prawa majątkowego, wykonaniem usługi albo częściowym wykonaniem usługi, wystawieniem faktury, albo uregulowaniem należności.

Moment ten uzależniony jest zatem od schematu, jaki zostanie zastosowany do zbycia obrotowych składników majątku związanego z działalnością gospodarczą.

Wobec powyższego, zdaniem opiniującego, przychód z tytułu obrotu kryptowalutą należy kwalifikować do przychodów z innych źródeł, a nie do przychodu z zysków kapitałach w myśl art. 7b ust. 1 UPDOP, zaś dokonywane transakcje należy traktować jak umowy zamiany, które powodują powstanie obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychód powinien zostać rozpoznany zgodnie z ogólnymi zasadami ustalenia przychodu w wartości określonej w umowie, która powinna odpowiadać wartości rynkowej.

Z kolei momentem powstania przychodu jest moment wydania towaru lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, jednak nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania należności. 

W rozpatrywanej sprawie nie należy również pomijać kwestii związanych z podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Umowa sprzedaży oraz zamiany kryptowaluty, stanowiącej prawo majątkowe, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W przypadku umowy sprzedaży obowiązek zapłacenia tego podatku w wysokości 1% wartości rynkowej nabywanego prawa majątkowego zbywanej kryptowaluty dotyczy kupującego. Przy umowie zamiany obowiązek zapłaty podatku w wysokości 1% wartości rynkowej prawa majątkowego, od którego przypada wyższy podatek dotyczy solidarnie stron czynności.

Wyłączona z opodatkowania PCC jest umowa sprzedaży lub zamiany kryptowalut objęta podatkiem VAT w zakresie, w jakim podlega opodatkowaniu VAT lub jeżeli przynajmniej jedna ze stron czynności jest zwolniona z VAT z tytułu dokonania tej czynności.

Co prawda dnia 13 lipca 2018 r, weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z 11 lipca 2018 r. w sprawie zaniechania poboru podatku od czynności cywilnoprawnych od umowy sprzedaży lub zamiany waluty wirtualnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1346), jednak w akcie tym przewidziano zaniechanie poboru podatku PCC od podatników nabywających w drodze umowy sprzedaży lub zamiany walutę wirtualną, o której mowa w art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy z 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2018 r., poz. 723 i 1075) jedynie od 13 lipca 2018 r. do 30 czerwca 2019 r.

Kluczowe znaczenie przy opodatkowaniu podatkiem PCC ma specyfika obrotu kryptowalutami i fakt, że w obrocie tym zawiera się bardzo liczne umowy i dziennie mają miejsce nawet setki transakcji. Istotnym problemem jest więc brak jasnych i przejrzystych regulacji prawno-podatkowych dla rynku kryptowalut.

W konsekwencji w niektórych przypadkach zobowiązania podatkowe z tytułu PCC mogą więc być nieproporcjonalnie wysokie. 

Reasumując poczynione powyżej rozważania stwierdzić należy, że pomimo iż obrót walutami wirtualnymi nie narusza prawa krajowego ani unijnego, to ich posiadanie wiąże się jednak z wieloma rodzajami ryzyka, których użytkownicy, będący podmiotami szeroko rozumianego obrotu kryptowalutami – powinni być świadomi.

Oceniając ryzyko związane z obrotem kryptowalutami szczególną uwagę należy zwrócić na wielokrotne ostrzeżenia^[1], Ministerstwa Finansów w tym zakresie. 

Dnia 1 marca 2018 r. Sejm przyjął ustawę o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, która wprowadza dla podmiotów świadczących usługi wymiany waluty wirtualnej obowiązek powiadamiania Generalnego Inspektora Informacji Finansowej (GIIF) o podejrzanych transakcjach. 

W ustawie wskazano nową kategorię tzw. instytucji obowiązanych. Są to podmioty, które prowadzą działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług w zakresie:

• wymiany pomiędzy walutami wirtualnymi (w szczególności kryptowalutami) i prawnymi środkami płatniczymi oraz pomiędzy poszczególnymi walutami wirtualnymi, 
• pośrednictwa w wymianie walutami wirtualnymi, 
• prowadzenia rachunków dla klientów tzw. „hot wallets”/„online wallets”. 

Podmioty te będą mieć obowiązek stosowania środków bezpieczeństwa finansowego przy obrocie walutami wirtualnymi oraz powiadamiania GIIF o okolicznościach, które sugerują podejrzenie popełnienia przestępstwa prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. 

Zmiany te wynikają przede wszystkim z:

• międzynarodowych wytycznych Financial Action Task Force (FATF), które dotyczą przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu i rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia, 
• przygotowanego obecnie w Unii Europejskiej projektu zmian dyrektywy (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz dyrektywy 2009/101/WE. Podmioty, które oferują usługi w zakresie walut wirtualnych, zostały wskazane w projekcie jako odpowiedzialne za realizację obowiązków w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowania terroryzmu, 
• doświadczeń krajowych i międzynarodowych dotyczących wykrytych przypadków wykorzystania walut wirtualnych do prania pieniędzy. 

W świetle powyższego, należy mieć na uwadze, iż obrót kryptowalutami obarczony jest „ryzykiem podatkowym” – które pogłębia się wraz z mało stabilną linią orzeczniczą. 

Jeśli już odnosimy się do ryzyka związanego z zawieraniem transakcji z wykorzystaniem kryptowalut nie można w żadnym wypadku pominąć projektu zmian dotyczącego ustaw o podatkach dochodowych.

Dla pełnego obrazu stanu rzeczy – w szczególności, gdy przedmiotem wątpliwości są dopiero planowane transakcje – zdaniem autora niniejszej opinii – należy przeprowadzić analizę skutków podatkowych obrotu wirtualną walutą przez pryzmat zmian zasygnalizowanych w opublikowanych w sierpniu 2018 r. projektem zmian w ustawach dotyczących opodatkowania dochodów.

Zakłada się wprowadzenie zmian do ustawy PIT oraz ustawy CIT, które kompleksowo regulują kwestie opodatkowania dochodów uzyskanych z obrotu walutami wirtualnymi.

Nowe regulacje obejmować będą obrót walutami wirtualnymi zdefiniowanymi w ustawie z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu.

Według tej ustawy waluta wirtualna, to cyfrowe odwzorowanie wartości, które nie jest:

1. prawnym środkiem płatniczym emitowanym przez NBP, zagraniczne banki centralne lub inne organy administracji publicznej,
2. międzynarodową jednostką rozrachunkową ustanawianą przez organizację międzynarodową i akceptowaną przez poszczególne kraje należące do tej organizacji lub z nią współpracujące,
3. pieniądzem elektronicznym w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
4. instrumentem finansowym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi,
5. wekslem lub czekiem

– oraz jest wymienialne w obrocie gospodarczym na prawne środki płatnicze i akceptowane jako środek wymiany, a także może być elektronicznie przechowywane lub przeniesione albo może być przedmiotem handlu elektronicznego.

Definicja ta obejmuje zarówno tzw. kryptowaluty, jak i scentralizowane waluty wirtualne.  Podkreślić także należy, żew przedstawionym projekcie następuje zmiana kwalifikacji przychodu z obrotu walutami wirtualnymi, które dotąd kwalifikowane były do przychodów z praw majątkowych, a w projekcie  zakwalifikowane zostały odpowiednio do przychodów z kapitałów pieniężnych (art. 17 ustawy PIT) lub zysków kapitałowych (art. 7b ustawy UPDOP).

Przychody te nie będą łączone z innymi przychodami z kapitałów pieniężnych (zysków kapitałowych). Kwalifikacja do źródła przychodów – kapitały pieniężne dokonana zostanie nawet wtedy, gdy podatnik będzie osiągał przychody z obrotu walutami wirtualnymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Konsekwencją tego będzie to, że poniesiona strata z obrotu walutami wirtualnymi, nie będzie mogła być odliczona od innych dochodów podatnika, np. ze sprzedaży akcji, czy też z prowadzonej działalności gospodarczej.

Do źródła przychodów z obrotu walutami wirtualnymi nie będą natomiast zaliczane przychody podmiotów prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie:

1. wymiany walut wirtualnych i środków płatniczych,
2. wymiany walut wirtualnych na inne waluty wirtualne,
3. pośrednictwa w wymianie, o której mowa w lit. a) lub b),
4. prowadzenia rachunków, czyli prowadzonych w formie elektronicznej zbiorów danych identyfikacyjnych zapewniających osobom uprawnionym możliwość korzystania z jednostek walut wirtualnych, w tym przeprowadzania transakcji ich wymiany.

Do przychodów zaliczane będą przychody ze sprzedaży walut wirtualnych na giełdzie, w kantorze oraz na wolnym rynku, czyli przychody z wymiany waluty wirtualnej na środek płatniczy.

Na równi ze sprzedażą walut wirtualnych traktowana będzie zapłata takimi walutami za towar, usługę lub prawo majątkowe niebędące walutą wirtualną oraz regulowanie innych zobowiązań walutą wirtualną.

W tym przypadku, przychód z kapitałów pieniężnych będzie odpowiadał cenie zakupionego towaru lub usługi.

Wymiana pomiędzy walutami wirtualnymi, niezależnie od tego czy dokonywana na giełdzie, czy też jednostkowo zostanie obojętna w podatku dochodowym.

Opodatkowaniu podlegał będzie dochód podatnika, czyli będzie możliwe uwzględnienie wydatków związanych z obrotem walutą wirtualną.

Przy tej metodzie nie będzie konieczne identyfikowanie konkretnych wydatków z konkretnymi przychodami. Wszystkie koszty jakie podatnik poniesie w danym roku podatkowym, będzie obowiązany wykazać w zeznaniu rocznym, niezależnie od tego, czy w tym samym roku uzyska przychód, czy też nie.

Koszty danego roku podatkowego, które przewyższą uzyskane w tym roku przychody, zwiększą koszty podatkowe następnego roku podatkowego. Kosztami podatkowymi będą udokumentowane wydatki na nabycie walut wirtualnych, poniesione w danym roku podatkowym, ale wyłącznie bezpośrednio związane z nabyciem i sprzedażą walut wirtualnych.

Kosztami uzyskania przychodów nie będą więc w szczególności koszty finansowania zakupu walut wirtualnych (koszty pożyczek, kredytów itp.).

Podatek rozliczany będzie w zeznaniu rocznym. W trakcie roku podatnicy nie będą zobowiązani wpłacać zaliczek na podatek.

Biorąc pod uwagę, że obrót walutami wirtualnymi możliwy jest na różnych płaszczyznach (giełda polska, giełda zagraniczna, kantor, obrót prywatny), projekt nie przewiduje wprowadzania przepisów obligujących określone podmioty do sporządzania informacji dla podatników oraz urzędów skarbowych o dokonanych w danym roku podatkowym transakcjach sprzedaży walut wirtualnych.

W większości takich transakcji, dane nabywcy, zbywcy waluty wirtualnej nie są bowiem weryfikowane.

W zależności od tego, na czyj rachunek dany podmiot będzie „kopał” uzyskane przychody kwalifikowane będą do poszczególnych źródeł.

I tak, jeżeli „kopacz” będzie to robił na własny rachunek i sam sprzedawał waluty wirtualne (płacił nimi za towar/usługę), przychód z kapitałów pieniężnych (zysków kapitałowych) powstanie u niego w momencie sprzedaży (zapłaty).

W przypadku zaś, gdy „kopacz” będzie to robił na cudze zlecenie (umowa zlecenia, umowa o pracę itp.), wartość otrzymanych walut wirtualnych w ramach wynagrodzenia opodatkowana będzie jak wynagrodzenie za pracę (z tytułu umowy zlecenia), niezależnie od tego czy wynagrodzenie będzie wypłacone w walutach wirtualnych w całości czy w części.

Natomiast w momencie sprzedaży przez „kopacza” tak pozyskanych walut (zapłaty nimi), powstały przychód kwalifikowany będzie do źródła przychodów z kapitałów pieniężnych (zysków kapitałowych).

Przyjęcie płatności przez przedsiębiorcę za towar/usługę w postaci waluty wirtualnej, traktowane będzie jak dwie umowy. Każda ze stron zawartej umowy będzie zarówno sprzedawcą, jak i nabywcą. Przychodem przedsiębiorcy ze sprzedaży np. towaru, będzie cena (wartość) tego towaru.

Natomiast w momencie sprzedaży przez przedsiębiorcę tak pozyskanych walut (zapłaty nimi), powstały przychód kwalifikowany będzie do źródła przychodów z kapitałów pieniężnych (zysków kapitałowych).

---

^[1] https://www.mf.gov.pl/ministerstwo-finansow/wiadomosci/komunikaty/-/asset_publisher/6Wwm/content/id/6214546;